Os fillos do mar / Os fillos do lume

“Os fillos do mar” é a ópera prima de Pedro Feijoo, a súa primeira edición tivo a súa enxundia ao producir un conflito entre os malvados críticos e os compracentes lectores, que pasaron por riba da erudición literaria sen contemplacións, chegando a convertelo nun éxito brutal con 8 edicións entre 2012 e 2015. Non é que sexa unha magnífica novela, pero se consegues pasar as cen primeiras páxinas, que se fan algo tediosas, atópaste cun thriller mistura de novela histórica, suspense e mesmo unha aventura de piratas que te transporta á candidez lectora dos dezaseis anos, onde perdoabas calquera falliño se viña impregnado de divertimento. Non é ningunha sorpresa que se convertira nun libro insignia para o fomento da lectura entre os máis novos. A min fixome lembrar unha das travesías pola costa da morte, na compaña dun lobo de mar que ía relatando na viaxe vellas historias dos innumerábeis naufraxios que aconteceron por mor desas agullas do diaño que fenderon o bandullo de centos de embarcacións nas costas galegas, aínda hoxe, eses baixos agochan algúns pecios que seguen sendo obxecto de desexo para os novos piratas do mar.
Volvendo ao libro, pasei uns boísimos ratos recuperando isa maxia da literatura adolescente. Recomendable.
“Os fillos do lume” é a secuela de “Os fillos do mar” e tenme toda a pinta de ir rachar novamente no mercado editorial, outra novela negra dunha inxenuidade adolescente que, sen dúbida, fará furor nos institutos. Detrás dun traballo de investigación aprol da reconquista viguesa Feijoo constrúe unha nova trama de intriga coas persoaxes do arquitecto Simón, a historiadora Mariña e o inspector Bruno como protagonistas. Outra novela de lectura doada, sen complicacións narrativas e dirixida con toda a intención aos lectores noveles. Arrasará.

Advertisement

Visita de alumnos de 3ºESO PMAR ó vello cárcere.

Se as paredes falasen…

Quen non dixo estas palabras nalgunha ocasión? Resulta inevitable entrar no vello cárcere de Lugo e non formular este pensamento. Ás veces ocorre. Unha celda chea de nomes silenciosos e silenciados e de súpeto ás nosas costas unha voz queda di:  “ahí está el nombre del abuelo de mi mujer”.

Imos dar unha clase de historia e a historia sae ó paso para darnos  unha lección. Enma Otero Correa, neta do xuíz de paz de Cervo asasinado o 10 de novembro de 1936.

Os alumnos escoitamos. Agora os feitos dos libros teñen nome e apelidos. Enma mostra a fotografía de seu avó. Fala de guerra, de sufrimento, de medo, de ostracismo. Pero por riba de todo fala de memoria. Memoria para non esquecer. Memoria para comprender.

E repite vencida, que non derrotada, pola emoción: “por favor, eduquen a estos niños para que no hereden el odio, porque el odio se hereda”. O seu testemuño dá consistencia ó vello cárcere, tan limpo, tan pulcro na súa restauración que semella sacado dun anuncio de xoguetes.

Na despedida, intercambio de números de teléfono, fotografía , agradecemento. Pero sobre todo, unha gran débeda, intentar dar cumprimento ó rogo de Enma. Así sexa. Somos xente de palabra.

A Enma e Carlos na súa visita ó cárcere de Lugo. Grazas.

Paz F. González (Departamento de Historia).

Mudar o conto

Os contos son transmisores da cultura, agochan o sentido da ética e da moral e provocan pensamentos automáticos que contribúen a asentaren atitudes dunha xeración a outra. Moitos dos estereotipos son inoculados a través de relatos e filmes infantís cunha falsa apariencia de inocuidade.

O video forma parte dunha experiencia con rapaces e rapazas, nunha campaña de sensibilización respecto á violencia machista, desenvolvida pola organización “Little Revolutions” que pretende amosar como a historia da “Carapuchiña Vermella” é un caso evidente de agresión sexual naturalizada nun conto universal e aparentemente inocente, de xeito que se está a perpetuar de forma continuada un abuso que é normalizado e interiorizado polos mais novos.

22 segundos

Xa hai anos leín “El amante lesbiano“, unha novela-ensaio de José Luis Sampedro no que reflexionaba sobre a identidade de xénero. A predisposición social a patoloxizar ás persoas que no conflúen coa taxonomía única e bipolar de home vs muller baseándose na morfoloxía xenital ao nacer deixa fóra da “normalidade’ unha chea de persoas que sofren a etiqueta de “distrofia” durante toda a súa vida.

Unha exclusión social que desgarra os sentimentos dun xeito cruel e inadmisible con consecuencias dramáticas que en ocasións rematan co suicidio. Existen estudos antropolóxicos que amosan inequivocamente a multitude de variables que constrúen a identidade de xénero, a quen non o fixera lle recomendo a lectura de “Sexo e temperamento” de Margaret Mead para afondar no relativismo da construción dos roles de xénero.

“22 segundos” é o tempo que tarda en subir á nube un vídeo coa declaración pública da súa identidade un home transexual, unha novela pensada para a sensibilización dos máis novos respecto á diversidade que debería ser de lectura obrigada nos centros de ensino. Un relato doado, inxenuo e curto no que Eva Mejuto despréndese da calidade literaria para abordar sen ambaxes a historia de Alex, un neno nado nun corpo de muller.

Enlace entrevista Eva Mejuto

A neta do señor Linh

Philippe Claudel é un autor moi particular. Non só porque non parece un escritor ordinario senón tamén tivo unha vida intensa. Cando rematou o Bacharelato, marchou á Universidade de Nancy, pero a penas asistía ás clases, e adicouse a facer poemas e, cos amigos, a rodar curtametraxes e a vivir e percorre-lo mundo.

Cando coñeceu a súa actual parella, ela, animouno a retoma-los estudos e, co tempo, fixo un grao en Letras Modernas, e outro en Historia da Arte, e impartiu clases de Antropoloxía. Hoxe, defínese como escritor, mais tamén é guionista.

Na novela que presentamos “A neta do señor Linh“, fai gala dunha escritura, aparentemente, sinxela e vaporosa, pero que co paso do tempo, vaise facendo profunda e ampla. Fálanos do choque cultural, da vellez, e de como a comunicación é algo máis ca palabras. Puro sentimento.

Velaquí tedes a sinopse: “Dúas soidades que se xuntan. Un vello, o señor Linh, que abandona o seu país fuxindo da guerra e levando nos brazos a súa neta, único motivo polo que viaxa cara a unha terra hostil da que descoñece a lingua e os costumes. E un home só, o señor Bark, que vive decote sumido nas súas lembranzas“.

La mirada de los peces

Hai pouco tempo conversaba cun amigo sobor da degradación do sistema educativo, a perversidade política que o afasta da igualdade e a inclusividade, o inmobilismo con cheiro a rancio do profesorado, a ausencia de implicación das familias… mil razóns coas que pretendía argumentar a debacle da educación pública; el limitou a responsabilidade ao alumnado. Se cadra sobran razóns para xustificar ese adoceamento bovino, as novas tecnoloxías, o alonxamento académico dos seus propios intereses, ata aqueles máis sociais que parecen ser tamizados polo filtro da productividade e que os afastan de calquera expectativa de intelectualidade, se cadra esa “obxección” converteuse na resposta silenciosa e agresiva fronte a un modelo triste, obsoleto e irracional.

“La mirada de los peces” recupera esa reivindicación do “terrorismo” adolescente, esa pulsión inconformista que posúe o poder de mobilizar cara ao cambio, e da que o alumnado de hoxe parece non ser consciente. Sergio del Molino escribe un caderno autobiográfico asentado no fito que supuxo para el a figura do profesor de filosofía Antonio Aramayona, un activista social que loitou pola educación pública, o laicismo e o dereito a unha morte digna, decidindo rematar coa súa vida en xullo do 2016.

É curioso que, a pesares de estar a case catro lustros da miña adolescencia, me sinta identificado con esa actividade gamberra, esa complicidade con algúns dos que foron os meus profesores e ata coa banda sonora dos comezos dos noventa que identifico cunha fidelidade case exacta á que escoitabamos nos garitos alá polo 79, ou prolonguei en exceso a miña puberdade ou a historia segue un ritmo cíclico que parece terse fracturado, porque cada día que entro ao instituto atópome con esa “mirada dos peixes”.

Retallos. Exposición fotográfica.

Hoxe presentamos o vídeo da exposición fotográfica que titulamos como “Retallos“, e que se enmarca dentro dos actos conmemorativos do 175 aniversario.

Desta volta, pódense ver fotografías de tempos pasados onde cátedros levaban de excursión aos alumnos ou onde celebrábanse derbis futbolísticos “alumnos contra profes“.

A Veiga é como un tempo distinto

Boa novela de Eva Moreda “A Veiga é como un tempo distinto“, en a penas 120 páxinas constrúe un relato de amor e loita, contextualizado na diáspora galega a Londres mediado o século XX, que coincide cos primeiros movementos de liberación da muller e a actividade sindical polos dereitos das traballadoras. Moi recomendable.

Imitation is Suicide

“There is a time in every man´s education when he arrives at the conviction thar envy is ignorance; that imitation is suicide; that he must take himself for better, for worse, as his position…”
Ralph Waldo Emerson

Hai un tempo na educación no que se chega á convición de que a envexa é a ignorancia; que a imitación é un suicidio; que un debe aceptarse a si mesmo para ben ou para mal, escoller cal é a súa posición …

Unha curta que presenta unha realidade distópica na que un adolescente atópase atuado na voráxine das novas tecnoloxías.

Día do libro 2018

Desta volta, temos no vestíbulo unha exposición de libros curiosos coa que conmemoramos esta data. Aquí podemos ver un vídeo.  E tamén temos a Guía de lecturas.