Fractura

Quedeime ancorado en “La vida en las ventanas”, non volvín a Andrés Neuman ata esta “Fractura” e laméntoo, sempre se cruzan lecturas entre desexos e vas abandoando promesas de reencontros, que no meu caso quédanse nun listado virtual que xamais terei tempo para baleirar.

Neuman é un grandísimo narrador e a súa última obra é un xogo entre a novela e o xornalismo reivindicativo, un manifesto antinuclear agochado na historia dun supervivinte de Hiroshima e os relatos en primeira persoa de 4 mulleres en 4 cidades que compartiron distintos momentos da súa vida, un trenzado sociocultural que xoga coas sutilezas da comunicación humana a través da linguaxe.

De cada libro quédame unha lembranza, cando menos unha, se isto non ocorre é que pasou pola miña vida como os centos de persoas coas que me cruzo cada día, obsérvoas pero non as inclúo nos meus recordos. De “Fractura” quedarame un concepto, a palabra á miña idade estou seguro de que se desvanecerá, o “Kintsugi”, unha arte xaponesa que reconstrúe pezas rotas facendo visibles as súas fendas con láminas de ouro, unha metáfora da vida que se destrúe e recompón nunha sinusoide ineludible, algunhas persoas empéñanse en disimular os anacos que conforman a súa historia, cando o verdadeiramente fermoso é mostralos como deslumbrantes fracturas. Eu son un home roto en mil pedazos, un kintsugi.

Advertisement

La mirada de los peces

Hai pouco tempo conversaba cun amigo sobor da degradación do sistema educativo, a perversidade política que o afasta da igualdade e a inclusividade, o inmobilismo con cheiro a rancio do profesorado, a ausencia de implicación das familias… mil razóns coas que pretendía argumentar a debacle da educación pública; el limitou a responsabilidade ao alumnado. Se cadra sobran razóns para xustificar ese adoceamento bovino, as novas tecnoloxías, o alonxamento académico dos seus propios intereses, ata aqueles máis sociais que parecen ser tamizados polo filtro da productividade e que os afastan de calquera expectativa de intelectualidade, se cadra esa “obxección” converteuse na resposta silenciosa e agresiva fronte a un modelo triste, obsoleto e irracional.

“La mirada de los peces” recupera esa reivindicación do “terrorismo” adolescente, esa pulsión inconformista que posúe o poder de mobilizar cara ao cambio, e da que o alumnado de hoxe parece non ser consciente. Sergio del Molino escribe un caderno autobiográfico asentado no fito que supuxo para el a figura do profesor de filosofía Antonio Aramayona, un activista social que loitou pola educación pública, o laicismo e o dereito a unha morte digna, decidindo rematar coa súa vida en xullo do 2016.

É curioso que, a pesares de estar a case catro lustros da miña adolescencia, me sinta identificado con esa actividade gamberra, esa complicidade con algúns dos que foron os meus profesores e ata coa banda sonora dos comezos dos noventa que identifico cunha fidelidade case exacta á que escoitabamos nos garitos alá polo 79, ou prolonguei en exceso a miña puberdade ou a historia segue un ritmo cíclico que parece terse fracturado, porque cada día que entro ao instituto atópome con esa “mirada dos peixes”.

Booktrailer

Déixovos un enlace pos si alguén se anima a facer un booktrailer sobre calquera libro que vos apeteza. Non son necesarios grandes medios, coa cámara dun teléfono móbil e un editor de vídeo sinxelo poden chegar a conseguirse produccións xeniais.

Exemplo de booktrailer

E xa aproveito para deixar unha brevísima reseña

Bo debut de Paula Hawkins con “La chica del tren” Unha novela case negra, escrita a modo de diario de tres mulleres, que vai furgando na complexidade das relacións de parella e describindo cunha minuciosidade sospeitosa o alcoholismo feminino. Recomendable.

Ler con nenos

Definitivamente non teño a cabeza para ensaios, “Ler con nenos” é un derroche de intelectualidade comprimida que require relecturas sistemáticas de cada parágrafo. Agochando unha apoloxía da lectura, entre contos, Santiago Alba Rico exerce unha intervención cirúrxica dos textos diseccionando o ben e o mal, o amor, os victoriosos e os derrotados, os nenos, as nais, o corpo, a imaxen (alma)… Un cerebro bestial ao servizo da filosofía que precisa tempo, moito tempo, para conseguer deglutir as súas producións. Cada libro ten o seu momento, ou cada momento ten o seu libro, falloume esa conxunción e entrei en barrena cara un abismo escuro e densísimo que casi me asfixia, pero resulta unha morte placenteira o deixarse estrangular polas abigarradas mans das páxinas. Que trampas agochan os títulos e que perversas son algunhas amizades cando suxestionan lecturas tan demoledoras.
Déixovos un dos relatos para que o devoredes ou sexades devorados.

Ler con nenos 1

Ler con nenos 2

A muller xeada

Alguén mencionou “La mujer helada ” de Annie Ernaux como unha obra estrictamente feminista e reivindicativa fronte á popularísima tetraloxía de “La amiga estupenda” da Ferrante, pois é mesturar churras con merinas. Sen restarlle un ápice de valor ao libro de Ernaux, que é unha crónica da opresión patriarcal padecida por unha muller dende o seu nacemento, desenvolvida cunha descrición tan crible que resulta arrepiante e que constitúe unha revelación sen trampa nin cartón da escravitude do estereotipo machista gravado socioloxicamente a sangue e lume, resistente a unha educación non sexista e á intelixencia da muller. Malia iso a fluidez narrativa da Ferrante, a coidada elaboración do contexto, a construción das persoaxes … distánciaas dun xeito indiscutible, a comparación é imposible, sería como pensar que é mellor, a física ou as matemáticas. Por certo, un libro moi recomendable aínda que nunca sufrirá o estigma de verse convertido nun Best Seller.

Máis Premios: Nobel de Literatura 2014

Seguimos reseñando os últimos Premios Nobel. Desta volta, temos xa expostos 2 obras do Premio Nobel de Literatura 2014: Patrick Modiano. Aínda que para a maior parte da xente sexa un descoñecido, non o é non ambiente literario francés onde representaba, até este ano, ao eterno candidato que non remataba de o conseguir. Así pois, imos en primeiro lugar cunha pequena introdución sobre quen é o autor e, de seguido, un breve comentario sobre 2 das súas obras máis relevantes, que están presentes no expositor das novidades.

Patrick Modiano nace en Boulogne-Billancourt o 30 de xullo de 1945. Fillo dunha actriz belga e dun home de negocios italiano, creceu entre Jouy-en-Josas e a Alta Saboya. As ausencias repetidas dos seus pais achéganno ao seu irmán maior, Rudy, que morre á idade de dez anos. Tras aprobar a selectividade, decide dedicarse plenamente á escritura. As súas primeiras obras viran ao redor da ocupación nazi e o colaboracionismo (O lugar da estrela, galardoada co Premio Roger Nimier e o Premio Fénéon, A rolda de noite e Os bulevares periféricos).

En 1978 obtén o Premio Goncourt pola Rúa das tendas escuras, unha novela na que a Segunda Guerra Mundial, e en 1984 recibe o Premio da a Fundación Pierre de Mónaco polo conxunto da súa obra. Outra obras importantes serán No café da mocidade perdida, declarada por Lire a mellor novela francesa de 2007 («Dunha beleza inaudita» en palabras da directora de cine española Isabel Coixet), e tamén a Triloxía da Ocupación (que agrupa as súas 3 primeiras novelas:  O lugar da estrela, A rolda nocturna e Os paseos de circunvalación).

A Triloxía da Ocupación (O lugar da estrela, A rolda nocturna e Os paseos de circunvalación)) é o primeiro e máis brillante bisturí novelístico da turbiedade, a complicidade social e a fantasmagoría, do antisemitismo, o crime organizado e a festa dalgúns neste negro período do século XX francés. Concretamente do París ocupado, a súa xestación e consecuencias. Entre o delirio, o soño e a falsificación desfilan todas as pantasmas da época. Entre elas, o pai “ese eterno modianesco”, unha banda criminal que vira no seu proveito a ameaza do inimigo e a tolemia ideolóxica “retrato do soporte intelectual daqueles anos” dun xudeu antisemita.

No café da mocidade perdida, é unha fermosísima novela sobre o poder da memoria e a procura da identidade. París, anos 60. No café Condé reúnense poetas malditos, futuros situacionistas e estudantes fascinados pola bohemia parisiense. E aínda que a nostalxia daqueles anos perdidos parecería ser o tema central da novela, Modiano dálle un xiro sorprendente. Porque esta é tamén unha novela de misterio. Todos os personaxes, todas as historias, conflúen na enigmática Louki. Catro homes cóntannos os seus encontros e desencontros coa filla dunha traballadora do Moulin-Rouge. Algúns a buscan, outros a aman, e para case todos eles a moza encarna o inalcanzable obxecto do desexo.

A obra de Modiano caracterízase por un tono directo dotado dunha gran beleza; atende á memoria histórica, mais tamén á súa historia persoal; e ten  no París da Segunda Guerra Mundial non só o escenario para as súas historias, senón que a cidade tamén se converte nun dos principais personaxes. Este gran autor, dunha estremada sensibilidade, describe nas súas ficcións a procura da propia identidade, que oscila entre o recordo desgarrador e a tentación da amnesia benéfica. Recibe o Premio Nobel de Literatura 2014.

(Fontes: Anagrama-ed.es e Casadellibro.com)

Para saber máis: http://cultura.elpais.com/cultura/2014/10/09/actualidad/1412852792_619343.html 

(Nota final: seguimos á espera de poder ofrecer estas 2 obras. Infórmannos da librería que se están reimprimindo, polo que en breve disporemos delas. Cando cheguen avisaremos).